Om de zoveel weken staat er in mijn agenda dat ik even een weblog schrijf voor deze website en natuurlijk de Insta even bijwerk. Maar ik log zojuist in en zie tot mijn verbazing dat er inmiddels een half jaar voorbij is gegaan sinds mijn laatste keer op de website hier.
Ik heb zeker niet stil gezeten, de prioriteiten hebben even ergens anders gelegen dan bij het coachen. Hoewel ik me via de NOBCO wel heb laten informeren (zij hebben bijvoorbeeld een hele gave Innovatiedag georganiseerd) en hoewel ik bijvoorbeeld zelf nog een opleiding Systemisch Coaching heb gedaan moest ik van mijn andere bezigheden even mijn prioriteit maken.
In dit geval ben ik bezig met een omscholing naar de nieuwe Airbus 321neo van KLM. Dit vliegtuig is weer vele malen zuiniger en stiller dan de huidige generatie vliegtuigen en vergt ook een andere manier van werken dan ik gewend ben. Niet perse beter of slechter maar wel anders. Dat betekende ook dat ik even door mijn weerstand heen moest (zo gaat dat nu eenmaal bij leren: zie de Kubler-Ross verandercurve) maar ook daar heb ik veel van geleerd. Hoe open ik ook dacht te staan voor het omarmen van nieuwe manieren van werken, die weerstand stak af en toe toch zijn kop op.
Wat in elk geval niet anders was in de cockpit was het prioriteren. Bij een noodgeval moet er van alles gebeuren en moet je als piloot met vele dingen rekening houden. Bijvoorbeeld je hoogte, hoeveel brandstof je hebt, hoe serieus het probleem is en wat er gebeurt met je passagiers en bemanning. Zo zijn er natuurlijk vele variabelen, ook op een nieuw toestel, maar het proces om dit te structureren is grofweg hetzelfde. Gelukkig maar, want die vaardigheden heb ik zeker nodig gehad om het afgelopen half jaar goed door te komen. De tijd vliegt…