Heeft goud in de mond. Dat hoor ik mensen weleens zeggen. Dus toen ik besloot om recent even met een camera op pad te gaan om een foto te schieten van dauw en mist en: de morgenstond, was ik benieuwd of ik ook goud zou vinden. En wat bleek?
Helaas, geen pot met goud. Maar wel een mond. Toen ik namelijk druk was mijn spinnenweb in focus te houden (ik wilde iets schrijven over een spin in het web) werd er achter mij iets gezegd. “Mooi he?” Ik draaide me enigszins verschrikt om en keek naar het gezicht van een oudere man die met een lach en ogen dicht richting de opkomende zon keek. “Ja, best wel” zei ik terwijl ik mijn wenkbrauw omhoog trok en soort van onhandig weer over de hobbelige hei richting het pad liep. Ik vond het eigenlijk maar raar dat ik zomaar werd aangesproken, maar een camera in de hand lijkt bijna wel een uitnodiging te zijn om een gesprek aan te gaan met iemand. Dat vond deze meneer in elk geval wel.
Hij draaide zich ook om en liep mee richting het pad. “U bent er vroeg bij” zei ik bij wijze van beleefdheid. En toen hij antwoordde met (mijn standaardzin): “ach ja, dan heb je wat aan je dag” moest ik stiekem toch wel een beetje lachen. We wandelden daarom samen nog een stukje verder en ik vertelde hem dat ik wat foto’s aan het maken was voor mijn website en dat ik me bezighield met coaching. Daar reageerde hij heel positief op. Hij heeft zelf ooit een coach opgezocht toen zijn vrouw was overleden (ok, slik…) en daar een tijdlang mee gewerkt. Totdat hij zijn balans in het leven weer terug vond zei hij. Ik knikte uiteraard instemmend.
Toeval bestaat niet. Mooie ochtenden brengen mooie ontmoetingen voort.